Skip to content

De Werkende Moeder

Over mij
Blog
- Momlife
- Mindset
- Persoonlijk
- Tips
Kaarten
Contact

Menu

Winkelmand

Je winkelmand is momenteel leeg.

Terug naar winkel

Informatie

Contact

Nynke van Hernen
Händellaan 6
8031 EP Zwolle

06 128 36 037
nynke@dewerkendemoeder.nu

KvK: 75976722
BTW: NL003026640B47

Volg mij ook op Instagram:

20.34 uur. De kinderen slapen eindelijk. Maar de k

20.34 uur. De kinderen slapen eindelijk. Maar de keuken en woonkamer zien eruit als een slagveld. F*ck!

Deze dag was hels. Intens. En het huilen staat mij nader dan het lachen.

De dag begon al om ergens voor vijven voor mij (voor de man zelfs al rond drie uur), want de jongste werd ziek.

Hoesten, snot verkouden, koorts en huilen van de oorpijn. Zieltje.

Niks niet ochtend ritueel vanochtend, in ZEN stand de dag beginnen. Nope, direct overschakelen naar de zorg stand.

Zorgen voor het kereltje en ondertussen wel mijn werk proberen te doen.

En natuurlijk, zul je altijd zien, was het vandaag net wat drukker op het werk. Wilden meer mensen wat van mij en was ik dus constant aan het switchen tussen moeder en werknemer.

Ik voelde me een freaking jongleur in een chronische spagaat stand.

Elke beginnersfout die je kan maken in zo'n situatie, maakte ik vandaag. Geen pauze om op te laden. Geen frisse neus (zelfs niet toen de aflossing kwam). En zelfs niet eerder stoppen met werken.

En nu?

Nu zit ik op de bank als een zoutzak met hoofdpijn, te staren naar de ontplofte woonkamer en keuken, terwijl ik vanuit mijn ooghoeken nog een paar schoenen zie staan waar ik de schapenstront nog van de zolen moet schrapen.

Oke, even diep adem halen en dan one thing at the time, terwijl ik hoop en duim dat de jongste blijft slapen. In ieder geval totdat de ergste zooi is opgeruimd.

Pffff....wat een dag. Een dag met een duidelijke les voor de volgende keer.

F*ck die ballen!
Ik ben geen freaking jongleur.

#dewerkendemoeder #echtinsta #mamablogger

Wat een paar woorden wel niet kunnen betekenen.

Wat een paar woorden wel niet kunnen betekenen.

Ik heb meegemaakt wat woorden met je kunnen doen. Op zowel de positieve manier, als de negatieve manier.

Woorden zijn zo enorm krachtig. Ze kunnen je troost bieden, een glimlach op je gezicht bezorgen, je hart laten exploderen van liefde en dankbaarheid.

Maar ze kunnen je ook bemoedigen, je motiveren, inspireren en je herinneren aan iets waar je jezelf wel wat vaker aan mag herinneren.

Nu de donkere dagen weer aanbreken, gaan sommige mensen een moeilijke periode tegemoet. Maar ook de onrust en chaos in de wereld, zorgt ervoor dat velen 'de weg even kwijt zijn'. Even niet meer de lichtpuntjes zien.

Ik voel al een paar dagen heel sterk dat de gedichtjes in de foto's (swipe) bestemd zijn voor mensen die juist deze woorden nu even hard nodig hebben. Ik ken ze alleen niet, maar jij misschien wel.

Dus ken jij iemand die juist in deze tijd wel wat bemoediging kan gebruiken? Verras ze met een van deze kaarten (€1,95 per stuk).

Ik schrijf met alle liefde het kaartje voor je, plak er een postzegel op en doe 'm in de brievenbus. Wat het je kost? Alleen een tikkie voor de kaart. Meer niet.

Want juist nu mogen we wel weer meer lichtpuntjes gaan verspreiden en daar werk ik met alle liefde aan mee.

Het zijn namelijk de kleine dingen in het leven die het 'm doen.

Dus wie stuur jij een kaartje?

#dewerkendemoeder #echtinsta #echtepost

Als ik mijn ogen sluit zie ik haar nog zo zitten b

Als ik mijn ogen sluit zie ik haar nog zo zitten bij ons thuis op de bank. De bank waar ze bijna in verzuipt omdat ze zo klein is. Zo fragiel.

Ik hoor haar stem. Ze zingt. Joost mag weten waar het over gaat, want ze zingt de taal van haar ouders. Een taal die ik niet ken.

Ze is bij mij, in dezelfde ruimte. Heel dichtbij, maar tegelijkertijd heel ver weg. Ze is in haar eigen wereld. 'Zal die mooier zijn?', vraag ik me wel eens af.

Ik kruip tegen haar aan. Ze kijkt even opzij en lacht. Een lach waarin ik pijn en verdriet zie, maar ook heel veel liefde. Vervolgens kijkt ze weer voor haar uit en begint ze met zingen.

Mijn lieve oma.
Mijn lieve mama.

Beiden dezelfde stempel en veel overeenkomsten, maar toch ook weer zo verschillend. Zo uniek.

Even was ik bang om dezelfde stempel te krijgen toen ik door mijn depressie ging.

Ook ik trok mij terug.
Ook ik zat in mijn eigen wereld.
Ook ik vond troost door te zingen.

Maar toen besefte ik dat die stempel niets over mij zou zeggen. Net zoals die stempel niets over mijn oma zei en niets over mijn moeder zegt.

Want,

"Een stempel zegt niets over wie je bent, wat je leuk vindt of wat je raakt.
Een stempel benadrukt slechts datgeen wat je net iets unieker maakt."

Als ik mijn ogen sluit zie ik haar weer zitten. Hoor ik haar stem. En ik kruip weer tegen haar aan, nog dichter dan normaal. Want dit keer zie ik niet alleen haar pijn en verdriet. Dit keer voel ik het ook.

Mijn lieve mama.

Belast met een vervelende stempel, een stempel die haar leven zwaarder maakt. Iets wat ik nu veel beter begrijp nadat ik zelf heb meegemaakt hoe het is om door een depressie te gaan.

Maar die stempel maakt haar ook uniek.

Ja, er is er maar één zoals zij.

❤

#worldmentalhealthday #mentalhealth #mentalhealthawareness #bipolaire #stoornis #manischdepressief #depressief #depressie #ikbenopen #echtinsta #dewerkendemoeder

Huilend kwam hij vandaag thuis. Hij was op het kdv

Huilend kwam hij vandaag thuis. Hij was op het kdv iets te lomp geweest, waardoor een ander kindje was gevallen. De leidster had hem hierop aangesproken en daar was hij erg van geschrokken.

Zijn zus had alles gezien en vertelde het verhaal dan ook direct bij thuiskomst.

Maar terwijl ze haar verhaal vertelde begonnen de emoties op te lopen. Voordat ik het wist was ze aan het huilen. Ik snapte er helemaal niets van en vroeg aan haar waarom ze zo verdrietig was.

Wat ze zei?

Omdat haar broertje (in haar ogen) onrecht was aangedaan. Hij kon er ook niets aan doen dat dat andere kindje was gevallen en de juf had hem veel te streng aangesproken. Hij was de hele weg overstuur geweest en dat vond ze oneerlijk. Niemand mag zo doen tegen haar broertje. De juf was een...nou ja, dat herhaal ik maar niet.

Huilend kroop ze tegen me aan terwijl ik probeerde om alles zo snel mogelijk te verwerken. Ik moest haar natuurlijk wel even aanspreken op dat scheldwoord, maar ergens voelde ik ook een enorme trots omdat ze zo voor haar broertje opkomt.

Ik vertelde haar dan ook dat ik trots op haar ben, dat ze zo lief is voor haar broertje en dat ze zo goed naar hem omkijkt. De tranen maakten plaats voor een grote glimlach. Mijn woorden deden haar goed. En ze gaf zelf ook al toe dat dat ene woord inderdaad niet zo netjes was van haar, maar ja...dan had de juf maar niet zo onaardig tegen haar broertje moeten doen (haar woorden, niet de mijne 😅).

Onze dochter.
Zijn grote zus.

Een echte 'usi' zoals wij in de Molukse gemeenschap zouden zeggen.

❤

En ter ere van #nationalebroersenzussendag gooi ik er ook nog een foto in van mij en mijn broers.

Want dit gedrag van haar herken ik wel. Als enige meisje tussen twee jongens in, werd ik enorm beschermd door mijn broers (tot irritatie aan toe) maar andersom gold hetzelfde.....en eigenlijk nog steeds wel een beetje 🤣

#broerenzus #broerenzussendag #dewerkendemoeder #echtinsta #peuter #dochter #zoon #mombloggers #moederschap #mamabloggers

'Ga eerst maar eens achterover leunen,' waren de w

'Ga eerst maar eens achterover leunen,' waren de woorden van mijn coach @klementine_leefcoach vorige week. En terwijl ik deed wat ze zei, voelde ik mijn lijf ontspannen. Een zucht van opluchting. Ik hoefde even niets te doen, behalve achterover leunen.

Ik ben het zo gewend om altijd aan te staan. Om door te gaan. Om in de actie modus te zitten. Dat ik soms vergeet om ook even achterover te leunen.

Dat werd dan ook de opdracht tot de volgende coachingssessie. Achterover leunen.

En alsof het universum dit ook had gehoord, kwam direct de uitdaging de volgende dag. Ik werd ziek.

Nu heb ik niet alleen moeite met achterover leunen. Ik heb ook veel moeite met ziek zijn. Of althans, eraan toe te geven.

Jarenlang heb ik mezelf verwaarloosd wanneer ik ziek werd. Waarom? Omdat werk altijd voor mij op 1 stond. Ik vond dat ik mij pas ziek hoefde te melden als ik hoge koorts had of als ik niet meer op mijn benen kon staan.

Na mijn hersenschudding zo'n tien jaar geleden, stond ik twee weken later gewoon weer biertjes te tappen tijdens het nachtprogramma van de Melkweg.

Na mijn burnout vlak daarna, wilde ik binnen no time alweer fulltime werken.

En toen ik in de WW terecht kwam en kampte met een depressie, weigerde ik om mijzelf ziek te melden want ik kon toch nog gewoon op mijn benen staan? En dus ook werken?

Het is dan ook niet zo verrassend dat ik woensdag dacht dat ik het huis wel kon poetsen, dat ik donderdag gewoon aan het werk ging en dat ik zaterdag het huis kon uitmesten.

Gisteren lag ik er dan ook vanaf en bewoog ik alleen maar tussen het bed en de bank.

Vanochtend voelde ik mij al wel iets beter, maar nog steeds niet goed. Toch stapte ik onder de douche, deed ik mijn kleren aan en kroop ik achter de laptop. Na 5 minuten merkte ik dat dit geen goed idee was en zei ik tegen mezelf 'Leun gewoon achterover en meld je ziek'.

Dus dat deed ik.

Ik meldde me ziek.

En weet je wat daarna gebeurde?

Mijn lijf begon te ontspannen en ik voelde een zucht van opluchting.

"Self-care means giving yourself permission to pause."
~ Cecilia Tran

Of in dit geval: ziek te zijn.

Ga ik nu weer terug naar de bank, TLC, mijn kop thee en zakdoekjes.

#dewerkendemoeder

"It takes a village to raise a child." 6.5 jaar

"It takes a village to raise a child."

6.5 jaar geleden mocht ik moeder worden en leerde ik de moedermaffia binnen no time kennen.

De moedermaffia: een groep van betweterige moeders die zeggen goedbedoelde adviezen te geven, vooral als je er niet om vraagt, maar je in feite gewoon finaal afkraken, de grond in trappen en je zelfvertrouwen naar de knoppen helpen.

Afijn, die groep dus. Ik hoef denk ik niet te vertellen wat ik van die groep vind. 😌

Maar je hebt ook een andere groep moeders, een groep moeders die ik steeds beter leer kennen nu ik aan het schoolplein sta vijf dagen in de week.

Een groep moeders die elkaar support, ondersteund en inspringt wanneer het nodig is. Die zien wanneer jij het zwaar hebt en je dan simpelweg een handje helpen.

Bijvoorbeeld door:

De speeldate bij hun thuis te laten plaatsvinden wanneer ze zien dat jij er door heen zit.

Of ze brengen je kind naar huis, omdat jij de deur niet uit kan.

Of ze passen even op je kind zodat jij achter je andere kind aan kan rennen op het schoolplein (of beter nog, ze rennen achter je kind aan).

Deze groep vrouwen zegt niet 'Wat zie je er moe uit' maar vragen 'Gaat alles wel goed met je? Kan ik misschien iets voor je doen?'

Vandaag ontmoette ik weer zo'n vrouw.

Hoewel ik duidelijk tegen de oudste had gezegd dat er niet gespeeld kon worden bij ons, omdat ik niet fit was, bezweek ik onder de druk van twee paar puppy oogjes die smeekten of het bij ons kon. Deze moeder zag hoe ik erbij stond, bedacht zich geen moment en zei tegen de meiden dat er vandaag bij hun thuis gespeeld ging worden.

Hierdoor kon ik even twee uurtjes op de bank liggen en op adem komen terwijl de jongste sliep.

Hulde aan deze vrouw.

Want weet je...

Het moederschap is al zwaar genoeg bij tijd en wijlen. Laten we elkaar dus supporten, upliften en er zijn voor elkaar.

"As moms, we are in it together - raising the future. We are a tribe of future makers. So let's support each other."
~ Marissa Hermer

❤

#dewerkendemoeder #echtinsta #momblogger

Terwijl ik deze foto bekijk lig ik naast een klein

Terwijl ik deze foto bekijk lig ik naast een klein snurkend meisje, die allang niet meer zo klein is zoals op deze foto. In december wordt ze 7 en mijn hemel, wat wordt ze toch zo snel groot.

Dit meisje heeft een hart van goud, is lief en onwijs zorgzaam. Daagt zichzelf echt uit om nieuwe dingen te leren en zit niet stil (letterlijk en figuurlijk).

Maar dit meisje zoekt momenteel ook meer en meer de grenzen op. Gaat ze steeds vaker over, wat resulteert in explosieve buien zoals vandaag.

Na zo'n moment kan ik vaak alleen maar denken:

"Shit en de pubertijd moet nog komen. Hoe dan?" 🤣

Maar toch...hoe kwaad ze dan ook is, het verbaast me om te zien hoe gemakkelijk ze dan weer omslaat (dat zal in de pubertijd wel anders zijn vermoed ik).

En elke keer als ik denk, kind je gaat veel te hard, veel te snel..gebeurd er weer iets wat mijn hart doet smelten en waarmee ik zie dat ze gewoon nog maar 6 is.

Een meisje van 6 dat voor het slapen gaan vol trots haar 2de melktand uit haar mond haalt, die toch nog met haar andere tand onder haar kussen legt (ook al zei ze van de week nog dat de tandenfee niet bestaat en dat papa's en mama's centjes onder het kussen leggen), een meisje dat de hele avond al tegen mij aan plakt en dat erop staat dat ik naast haar lig in de tent bij opa en oma.

Terwijl ze slaapt, observeer ik hoe ze in alle rust ligt te slapen en vergeet ik de botsingen weer van deze dag.

Toen ze nog kleiner was kon ik ook een hele avond zo naar haar blijven kijken. Heerlijk vond ik dat.

Wat dat betreft is er dus weinig verandert.

Maar ik moet wel eerlijk bekennen...

De opvoeding was toen een stuk gemakkelijker dan nu. 🙈😆🤣

#dewerkendemoeder #echtinsta #momblogger

Ik was 11 jaar toen ik voor het eerst ongesteld we

Ik was 11 jaar toen ik voor het eerst ongesteld werd. Tot op de dag van vandaag kan ik mij herinneren hoe het ging, maar vooral met welke pijn het gepaard ging. Al die eerste keer riep ik 'Als dit gelijk is aan weeën dan hoef ik later geen kinderen.' Nou ja, daar kwam ik later natuurlijk wel op terug.

Vanaf dat eerste moment was het elke maand raak. De buikpijn die ik had was onbeschrijfelijk. Op een gegeven moment slikte ik standaard een paar ibubrofen per keer om de pijn maar te kunnen dragen.

Uiteindelijk was ik een jaar of 16/17 toen ik voor het eerst aan de pil ging en dat was echt een verademing. De pijn nam aanzienlijk af. Alleen kreeg ik er wel iets voor terug. Enorme stemmingswisselingen.

Ik merkte dat ik reageerde op de hormonen en heb dan ook een aantal jaar de pil niet meer geslikt.

Toen ik van de jongste was bevallen begon de verloskundige over anticonceptie. Ik gaf aan dat ik geen pil meer wilde. Zij kwam toen met een spiraaltje.

Ik moet zeggen dat dit heel goed beviel de eerste 2,5 jaar, maar sinds een paar maanden heb ik ineens weer last van kwaaltjes elke maand en zit het mij toch niet helemaal lekker dat ik hormonen binnen krijg. Alleen wil ik (willen wij) echt geen kindje erbij en geheelonthouding till death do us part, vind ik ook weer zo wat.

Via mijn stories vroeg ik dan ook om tips. Wat er genoemd werd?
1. Natuurlijke anticonceptie (d.m.v. Family Planning / temperatuur opmeten)
2. De knip erin
3. Koper spiraal, want helemaal geen hormonen
4. Nuvaring
5. De ouderwetse rubbertjes

Tijd dus om me erin te verdiepen. Natuurlijke anticonceptie trekt mij het meest, maar je moet het zelf wel geel goed in de gaten houden en bijhouden. De betrouwbaarheid ligt in feite in je eigen handen. Jikes! Ik weet niet of ik dat wel aandurf.

Ik droom namelijk wel eens dat ik weer zwanger ben en dat het dan een twee of drieling blijkt te zijn. En hoewel ik weet dat ik genoeg liefde in mij heb voor nog een kindje (of meer), heb ik daar echt de energie er niet voor.

Eigenlijk is er maar een oplossing het meest gemakkelijk, namelijk de ✂️ erin. Dus misschien toch maar eens polsen hoe de man er in staat. 🤭🤣

#dewerkendemoeder #echtinsta #anticonceptie

Mijn hemel, waar gaat het heen met de wereld? Ik h

Mijn hemel, waar gaat het heen met de wereld? Ik heb mij in de afgelopen 1,5 jaar een paar keer uitgesproken, maar over het algemeen heb ik mij vrij stil gehouden.

Ik voelde namelijk niet direct een bepaald soort ruimte voor mijn mening, omdat mijn mening niet echt een kant kiest. Mijn mening was (en is) altijd een soort van Zwitserland geweest.

Doe waar jij je goed bij voelt.
Maak jouw eigen keuze.

Maar het doet mij zo enorm veel pijn en zo intens veel verdriet dat er momenteel dingen gebeuren die voor zo'n enorme verdeeldheid zorgen in de maatschappij.

Die zorgt voor twee kanten.
Die zorgt voor uitsluiting.

Mijn opa van 95 vroeg laatst of ik wel ervoor had gekozen, waarop hij zei "Het maakt ook eigenlijk niet uit. Ik vertrouw het niet, het klopt gewoon niet." Inderdaad opa. Het klopt gewoon niet.

Het zou namelijk niet uit mogen maken wat je kiest. Net zoals het niet uit zou mogen maken welke huidskleur je hebt, waar je vandaan komt, wat je geaardheid is of in welke God je gelooft.

We zouden namelijk liefdevol moeten leven. MET en NAAST elkaar. In deze maatschappij.

Weet dan ook...

Het maakt mij niet uit welke keuze jij hebt gemaakt. Bij mij ben je altijd welkom. En ik zal je liefdevol en met open armen ontvangen.

❤

#dewerkendemoeder #echtinsta

Mijn ochtendritueel is elke dag hetzelfde. Ik st

Mijn ochtendritueel is elke dag hetzelfde.

Ik sta vroeg op, neem een theelepel C60, ga vervolgens mediteren, doe de lunchtrommels van zowel kids als man, drink onder tussen in 1x een halve liter water weg, ga 30 minuten sporten en sluit altijd, maar dan ook echt altijd af met een koude douche. En met koud bedoel ik ook echt KOUD!

Elke keer vraag ik mij af waarom ik dat toch doe. Waarom ik de ongemakkelijke, of misschien beter gezegd de onaangename weg kies. Maar nadat ik de kraan na een paar minuten (ja echt, een paar minuten!) weer dicht draai, weet ik waarom.

Koud douchen heeft enorm veel gezondheidsvoordelen. Het is o.a. goed voor je immuunsysteem en het verbetert je bloedsomloop (search Google voor nog meer voordelen 😆).

Maar bovenal geeft het mij een echte energieboost. Het geeft mij een soort van warrior gevoel, een winnaarsmentaliteit. Na die douche sta ik echt AAN en kan ik de hele wereld aan. Who run the world?

Ik douche nu al een paar maanden koud in de ochtend en waar ik eerst begon met koud af douchen, staat de kraan tegenwoordig de gehele douchebeurt op standje koud.

Ik poets mijn tanden tijdens het douchen, was mijn lijf en was zelfs soms nog mijn haar. En natuurlijk wil ik soms die kraan naar de warme stand draaien, maar ik doe het nooit. Althans niet 's ochtends. Als ik 's avonds douche is het gewoon warm.

Als je mij dit een jaar geleden had verteld dat ik dit zou doen, had ik je voor gek verklaard. Koud douchen. Dies gek.

En toch, toch zou ik de ochtenden echt niet meer anders willen. Ook al is het begin altijd k*'t. Want geloof me. Ik sta die eerste paar seconden echt niet zingend van plezier onder de douche...denk niemand die dit doet.

Maar als jij van het type 'ik heb koffie nodig om wakker te worden' bent, probeer dan eens je koffie te vervangen door een koude douche. Geloof me. Daar kan echt geen koffie tegenop!

Ga je het proberen?

#dewerkendemoeder #echtinsta #momblogger #ochtendritueel

Ik ben niet materialistisch ingesteld. Hecht weini

Ik ben niet materialistisch ingesteld. Hecht weinig waarde aan spullen. En toch had en heb ik het vandaag wel even moeilijk met het feit dat de babykamer (of beter gezegd de meubelen van de babykamer) weg zijn. Ze zijn verkocht.⁠
⁠
Een tijdje terug plaatsten wij een peuterbed bij Byron op zijn kamer. Niet omdat hij daar nou direct zelf om stond te springen, maar hij begon zijn ledikant toch echt wel een beetje te ontgroeien. Toch had ik het idee dat hij het zelf wel prima vond, want waar zijn zus voor haar tweede verjaardag al constant uit de ledikant klom, heeft hij het met zijn drie jaar slechts twee of drie keer geprobeerd. ⁠
⁠
Maar goed, de ruimte in zo’n ledikant begint natuurlijk wel beperkter te worden naarmate je groter wordt, dus het werd tijd voor een peuterbed.⁠
⁠
Ik maakte mij nog wel een beetje zorgen, want meneer is vanaf zijn geboorte af aan nou niet de beste (in)slaper. Ik was bang dat het naar bed brengen nu dramatisch zou worden en dat hij zou gaan spoken. Maar ik bleek mij zorgen te maken om niets. Vanaf het moment dat ‘het grote jongensbed’ er stond, heeft hij niet meer naar de ledikant om gekeken en stapt hij elke avond vol trots het bedje in.⁠
⁠
Natuurlijk spookt hij nog wel eens (van de week weer tot 22.00 uur), maar dat deed hij daarvoor ook al. ⁠
⁠
Maar met twee bedjes op zo’n kleine kamer, werd het natuurlijk wel erg druk en vol in de ruimte. Ik besloot dan ook om zondag de babykamer op marktplaats te zetten. Ik had nog niet echt naar nieuwe meubels gekeken, want om eerlijk te zijn had ik niet verwacht dat het echt vaart zou lopen.⁠
⁠
What was I wrong.⁠
⁠
Zondagmiddag kreeg ik een berichtje en vandaag kwamen ze kijken en namen ze tot mijn grote verbazing alles ook direct mee. ⁠
⁠
Uh, hold up! Hier was ik niet op voorbereid!⁠
⁠
(lees verder in de comments)⁠

What’s in a name?⁠ ⁠ Nynke van Hernen. Dat i

What’s in a name?⁠
⁠
Nynke van Hernen. Dat is de naam die ik bij mijn geboorte kreeg. Je zou denken dat mijn Molukse moeder mij een meer exotische naam had willen geven, maar schijnbaar waren zij en mijn (Nederlandse) vader het erover eens. Niets niks exotisch, gewoon lekker een oer Hollandse naam. Fries zelfs, om precies te zijn.⁠
⁠
Nu is een naam natuurlijk ‘slechts’ een naam, het zegt helemaal niets over wie jij bent. Toch had ik altijd een hekel aan mijn naam. Vooral wanneer ik met mijn Molukse familie-vriendinnen was. ⁠
⁠
Ik kan mij nog goed herinneren hoeveel moeite ik had met feestjes waar ik niemand kende, ik moest mij dan voorstellen en dat betekende altijd van die ongemakkelijke situaties. Met name voor mij dan. Molukkers hebben namelijk altijd de neiging om te vragen naar je achternaam of, wanneer die niet Moluks is maar je ziet er wel Moluks uit, wat dan de naam van je moeder is. En meestal volgt dan ook nog de vraag waar je dan vandaan komt. Welke stad in Nederland en welk eiland of dorp op de Molukken.⁠
⁠
Ik kreeg uiteraard dit hele vragenvuur standaard (daar was ik niet uniek in overigens) en negen van de tien keer kenden ze mijn moeder en haar familie niet eens. Dat leidde dan tot een ongemakkelijke stilte, want tja…er was dan niet echt iets van een aanknopingspunt. Als ik er aan terug denk kan ik nog zo goed dat gevoel naar boven halen wat ik dan voelde.⁠
⁠
Sowieso heb ik jarenlang moeite gehad met het bepalen van mijn identiteit. Ik voelde mij anders wanneer ik met mijn Nederlandse vrienden was, maar had dat ook wanneer ik met mijn Molukse vrienden was. Ik was het buitenbeentje. Misschien dat ik daarom mijn naam ook niet mooi vond, die maakte mij helemaal anders voor mijn gevoel.⁠
⁠
In mijn tienerjaren begon ik mijzelf dan ook anders te noemen. Ik stelde mij voor aan mensen als Nina en verzweeg negen van de tien keer mijn achternaam. Mijn vriendinnen begonnen mij Nina te noemen en tot op de dag van vandaag noemen de meesten mij nog steeds zo (toen in de jaren ’90 twee meiden een nummer uitbrachten met de artiestennaam Nina Sky, kreeg ik Sky er ook nog eens gratis bij).⁠
⁠
Nina bleef jarenlang mijn naam. ⁠
⁠
(lees verder in comments)

Laad meer... Volg op Instagram

©2021 De Werkende Moeder | Theme by SuperbThemes.Com